Παράλληλα, ανέπτυξε και ενδιαφέρον για την Ιατρική. Αποφοίτησε το 1936, αλλά παρέμεινε στο Πανεπιστήμιο. Αργότερα δούλεψε στην ομάδα του επίσης γνωστού επιστήμονα Τόμας Μπάτ’α στο Ζλιν, όπου έκαναν έρευνες για την παραγωγή πλαστικών. Λίγο καιρό μετά «γεννήθηκε» η πρώτη συνθετική ίνα της ομάδας, την silon.

Το 1942 τον συνέλαβε η Gestapo, αλλά έπειτα από λίγους μήνες τον άφησε ελεύθερο. Ο Βίχτερλε επέστρεψε στην Πράγα και στο Πανεπιστήμιο όπου εξειδικεύτηκε στην Οργανική Χημεία και αφοσιώθηκε στη διδασκαλία. ‘Όμως, το ανήσυχο και δραστήριο πνεύμα του τον έσπρωχνε στο να δοκιμάσει νέα πράγματα. Μια 10ετία αργότερα θεωρούταν ήδη αυθεντία στον τομέα της Τεχνολογίας της Χημείας και φυσικά στην τεχνολογία των πλαστικών.

Ακολούθως ενδιαφέρθηκε για την ανάπτυξη ενός υλικού σε μορφή gel που θα μπορούσε να βρίσκεται σε συνεχή επαφή με ζωντανούς ιστούς, χωρίς, να τους προκαλεί πρόβλημα. Με τη βοήθεια του συνεργάτη του Ντράχοσλαβ Λιμ, τα κατάφερε κι ακολούθησε η μεγάλη εφεύρεση.

Προς τα τέλη του 1961, ο Βίχτερλε παρουσίασε τους πρώτους φακούς επαφής. Μια πατέντα που είχε οραματιστεί τουλάχιστον οκτώ χρόνια πριν όταν έκανε και την αίτηση για την ευρεσιτεχνία. Τα κατάφερε χρησιμοποιώντας ανορθόδοξες μεθόδους: ένα σετ παιδικού παιχνιδιού, ένα δυναμό από ένα ποδήλατο κι ένα μετασχηματιστή καμπάνας.

Δοκίμασε το νέο προϊόν στα δικά του μάτια το πρωί των Χριστουγέννων εκείνου του έτους. Αυτό που κατάλαβε ήταν πως ναι μεν οι βαθμοί ήταν εντελώς λάθος, αλλά δεν ένιωθε κάποια ενόχληση στα μάτια του. Έπειτα, άρχισε η πιο μαζική παραγωγή και η βελτίωση του προϊόντος. Αυτή ήταν η αρχή των φακών επαφής.